Fear Of Missing Out, oftewel de constante drang om sociale media te checken uit angst om iets te missen. Ik heb er tegenwoordig, ondanks mijn aanwezigheid op elk bestaand medium, gelukkig geen last meer van. Maar dat was vroeger wel anders, en ik werd hoegenaamd niet gelukkig van die continue stroom aan updates van andermans leven. Integendeel.
Het ging zo ver dat ik alles in het licht van de virtuele levens van anderen bekeek. Ik voelde me zielig en saai als ik op de bank hing in plaats van op alweer het zoveelste feestje. Ik voelde me eenzaam en vriendenloos als ik niet om de haverklap vriendinnenlunches had. Ik voelde me stom en lelijk als ik op zondag make-uploos in comfortabele chillkleren op elke newsfeed met perfect uitziende selfies geconfronteerd werd. Iedereen had fantastische vrienden, kleren, feestjes, vakanties, relaties en looks. Elke dag weer. En ik niet.
De essentie van Facebook, Twitter, Instagram en Foursquare is nu eenmaal dat je er met tientallen tot honderden vrienden verbonden bent. Door alle updates is het makkelijk om simpelweg het individuele overzicht te verliezen, waardoor het écht lijkt alsof iedereen behalve jij alle leuke dingen in de wereld doet terwijl jij je waardevolle twenties zit te verspillen aan warme chocolademelk en lezen en thuis films kijken. Saahaai.
Nu weet ik wel beter, want ik besef dat ik simpelweg zo bén. Ik hou gewoon van warme chocolademelk en boeken en Star Wars met mijn Lief. En zo ontzettend sociaal ben ik niet: na een paar dagen menselijk contact moét ik mezelf even afzonderen. Dat ideale leven zou me kortom compleet ongelukkig maken. Elke dag een feestje of een kwebbelende vriendin aan de deur: ik zou serieus gewoon gillend gek worden. Mijn interne server zouden keihard crashen op een leven dat net zo druk is als mijn newsfeeds.
Wanneer ik nu op mijn vier jaar and counting studentenleven terugkijk blijken de periodes waarin ik het ontzettend druk had, wekelijks feestjes en borrels had en aan de lopende band nieuwe vrienden leek te maken zelfs - ironisch genoeg - parallel te lopen aan die ongelukkige gevoelens. Ik voldeed toen veel meer aan dat ideaal dan nu, maar ik was een stuk minder blij met mezelf. Zelfs toen was het niet voldoende. Picture perfect op de newsfeed dus, maar uiteindelijk had ik er echt helemaal niks aan. En die gedachte helpt me om vrede te nemen met het feit dat ik af en toe gewoon saai ben. En soms, heel soms, durf ik het zelfs aan om die saaiheid te omarmen.
Ik tweet er alleen niet over. Net als de rest van de wereld. En dat verklaart heel veel.
Talitha Dehaene