‘Ik ben nu 24, en vijf en een half jaar hospita. Toen ik ging studeren, waren er net een aantal afleveringen van De Smaakpolitie op tv, over smerige studentenhuizen. Mijn vader zei: ga je echt in zo’n vieze kamer zitten?

‘Ik ben toen gaan kijken naar een koophuis. Ik droomde altijd al van een eigen huis; als kind was ik al tentjes aan het bouwen enzo. Het leek me ook gezelliger: je kan makkelijker zelf je huisgenoten kiezen. Mijn eerste huisgenote ontmoette ik bij de El Cid.

‘Het was toen 2008, en de huizenprijzen waren op hun hoogtepunt. Het was al duidelijk dat de prijzen zouden gaan zakken, en op dit huis kon ik gelukkig flink afdingen. Als ik het nu gedwongen zou moeten verkopen, krijg ik er vermoedelijk iets minder voor dan ik ervoor betaalde, maar als ik uitreken hoeveel je bespaart op huur, en hoeveel huur ik ontvangen heb van mijn huisgenoten, heb ik nog steeds geld bespaard. Wonen moet je toch.

‘Ik kom de hele tijd mensen tegen die zeggen: “Had ik het ook maar gedaan.” De huizenprijzen zijn laag en de kamernood is hoog. Het heeft wel wat voeten in de aarde. Zelf heb ik heel veel hulp gehad van mijn ouders. Tot mijn achttiende zijn we negen keer verhuisd, dus zij hadden een hoop ervaring met huizen kopen en eraan klussen. Niet iedereen heeft zulke hulp, daarom heb ik begin dit jaar Hospihuis opgericht. Het is een bedrijfje dat studenten helpt om ook een studentenhuis te beginnen.

‘Ik kan helpen met huurcontracten, huisreglementen, administratie en onderhoud. Als je meer dan vier huurders hebt, krijg je te maken met brandveiligheideisen, dat soort dingen. ‘Het is als achttienjarige lastig om zowel huisgenoot als huisbaas te zijn, dan is een bedrijfje dat dingen van je overneemt wel zo handig.

‘Wat je nodig hebt om een huis te kopen als student? Lef. Je moet ondernemend zijn, en er is altijd een risico. Je hebt ook een inkomen of een startkapitaal nodig. Voor honderdduizend euro heb je een mooi appartement.

‘Het feit dat je kamers in je huis hebt die je kan verhuren, geldt voor de bank niet als een inkomen. De meeste studenten zullen dus terug moeten vallen op hun familie. Leiden kent overigens ook een starterslening voor mensen die hun eerste huis gaan kopen, dat kan helpen. Echt financieel advies, over welke hypotheek het beste is, bijvoorbeeld, geeft Hospihuis nog niet, daar moet je diploma’s voor hebben. Die hoop ik in de toekomst te gaan halen.

‘De studie psychologie zie ik nu vooral als iets waar ik op terug kan vallen, als het bedrijf niks wordt. Ik ben afgestudeerd als marketingpsychologe, dus ik gebruik de kennis wel in het dagelijks leven. Je kan er niet niets mee doen. Maar liever zou ik hier mijn beroep van maken.’