Een bul criminologie. Plus een postacademische opleiding journalistiek. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf. Alleen een baan, nee. Zonder ervaring geen baan. Maar opeens weet ik het: ik word stagiair! Ook al krijg je een aalmoes.
Ruim twee maanden geleden begon ik alweer aan stage nummer vier. Bij Mare, misschien wel de meest gerenommeerde universiteitskrant van het land. Dat kon ik niet laten schieten.
Ik likte mijn vingers af bij de maandelijkse vergoeding. Hoewel het te weinig is om mijn vaste kosten van 350 euro op te hoesten, is het meer dan de 75 euro per maand die ik bij een onderzoeksstage van drie dagen per week kreeg. En ik doe ervaring op.
Iedere afgestudeerde staat te trappelen om de arbeidsmarkt op te gaan. Ik ben echt niet de uitzondering. Voor afgestudeerden is stagestapelen het nieuwe carrière maken. En met een stage gaapt er geen dodelijk gat op je cv. Goedkoop en gemotiveerd denkt de baas. Zelfs als ze in natura worden betaald, willen ze stage lopen. Beide partijen blij.
‘Ik ben toch niet gek?!’ is de gedachte die dan constant door mijn hoofd gaat. Eigenlijk wel, maar ik doe het ervoor. Beter iets dan niets. Anders blijft het bij een droge boterham. Toch neem ik nu af en toe wel een kopje soep bij de lunch. Dat gun ik mezelf nog. Maar het luxebroodje op de deadlinewoensdagmiddag laat ik altijd schieten. Anders heb ik geen beleg op het einde van de maand. En kale pasta is best lekker.
Maar het lijkt wel een soort uitbuiting. Ook de Arbeidsinspectie is kritisch over het on(der)betaald stage lopen. Laat staan dat afgestudeerden zo hun studieschuld af kunnen lossen. Daar mogen minister Bussemaker en Asscher best iets aan doen. Ik weet niet zo goed wat zij met al hun plannen willen voor jongeren en studenten, maar een minimumloon is misschien het minste dat zij afgestudeerde stagiairs kunnen bieden.
Wat ik wel weet: recente cijfers van Researchcentrum voor Onderwijs en Arbeidsmarkt van de universiteit van Maastricht bieden weinig hoop. Het percentage schoolverlaters in het wetenschappelijk onderwijs met een goed tot zeer goed perspectief daalt van veertig naar zes procent de komende vijf jaar…
En het is ook nog eens december, de duurste maand van het jaar. Als stagiair geen dertiende maand. Moet ik mijn handje omhoog gaan houden bij de staat, mijn ouders of mijn vriendin? Nee, dan blijf ik liever stagiair. Ik smeer snel mijn broodje pindakaas. Daar word je groot en sterk van.