Dus we hebben met zijn allen besloten dat de tyfoon in de Filippijnen de ideale afleiding is om het totaal uit de klauw gegierde debat over Zwarte Pieten een dagje of wat van de voorpagina’s te houden. Een mooie manier om aan de wereld te laten zien wat voor goedhartig volk we wel niet zijn. Even op een positieve manier in het nieuws, nadat ons internationale imago een deukje had opgelopen.
Uiteraard geen kwaad woord over algemene intentie van zo’n hulpactie. Tyfoon Haiyan heeft een spoor van vernieling achter gelaten in een gebied dat daar zonder hulp niet bovenop komt. Ik plaats mijn vraagtekens echter bij de tv-actie van de Samenwerkende Hulporganisaties, waarin het zoveelste belpanel BN-ers tijd vrijmaakt om aandacht en geld te vragen voor deze ramp. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het daar vooral om eigenbelang gaat, aangezien er meer wordt bericht over de Giro 555-actie dan over de ramp zelf. De hulpactie krijgt meer aandacht dan de kwestie waar het aandacht voor vraagt.
We mogen vooral niet te kritisch zijn op de Giro 555-actie. Hoewel het in het verleden is aangetoond en zelfs toegegeven dat de donaties ‘niet helemaal’ op de juiste plaats terecht zijn gekomen, moeten we vooral blijven bellen en doneren. Hoe meer geld, des te groter de kans dat er stomtoevallig een deel goed wordt besteed. Wat dat betreft is het jammer dat we blijkbaar een beetje hulpverleningsmoe zijn. Eerdere Giro 555-acties brachten namelijk beduidend meer op.
Van alle tv-acties in het verleden zijn we voor de helft alweer vergeten voor welke kwesties ze aandacht vroegen en geld ophaalden. We weten alleen dat ze er waren, omdat vooral de zelfvoldane herinnering aan onze tijdelijke empathie blijft hangen. We kloppen onszelf op de schouder omdat we indertijd de moeite hebben genomen erg betrokken te zijn bij reeds vergeten kwesties.
De ramp in de Filippijnen is verschrikkelijk, maar dit gebeurt nou eenmaal in de wereld. Als we voor elk door een zware natuurramp getroffen gebied zo’n tv-actie gaan houden, houden we in de zenderprogrammering geen tijd meer over voor opinieprogramma’s die ons vertellen waarom nou juist die gebieden hulp verdienen, terwijl slachtoffers van andere rampen vette pech hebben dat hun balletje niet werd getrokken in de hulpverleningstombola. Het zou beter zijn om voor elke ramp vooral stil te doneren. Dan kunnen echter we ons goede gedrag niet pontificaal op televisie laten zien.
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat om de essentie, om de goede gedachte. Belangeloos onze welvaart delen met de allerarmsten die getroffen zijn door rampspoed, wat ons verbindt in een nationaal saamhorigheidsgevoel. Aan welke goede, heilige man doet dat me nou denken?
Robbert van der Linde