Columns & opinie
Geen commentaar: In memoriam
Thomas Blondeau
woensdag 31 oktober 2012
© Silas.nl

Nu je er bijna bent geweest, kunnen we maar beter eerlijk zijn: je was een moetje. Een erfenis van Pim Fortuyn voor hij Pim Fortuyn werd.

Je werd geboren in 1989 omdat de overheid het zat was om alle individuele reiskostenvergoedingen van studenten bij houden. Dat kostte te veel guldens. Fortuyn, toen nog PvdA'er, werd gevraagd om je geboorte in te leiden. Van iedere studentenbeurs werd zestig gulden afgehaald en daar kreeg je een kaart voor terug. Je kostte vierhonderd zeventig miljoen gulden.

Vijf jaar later had je geestelijke vader het al helemaal met je gehad. In een studentenmagazine schreef hij dat je maar moest worden afgeschaft. Je was twee keer zo duur geworden en studenten kregen een omgangsregeling: of in het weekend of in de week. Weer een paar jaar later werd je onderdeel van de prestatiebeurs. En zo rommelde je verder, een boemeltrein stoppend op ieder onooglijk stationnetje tussen Compromis en Terminus-Falegem. Je overgang naar het geplastificeerde kaartje heeft een te zware wissel getrokken op je voortbestaan.

Het regende klachten, je deed het te vaak niet, en het kostte allemaal nog meer geld. Deze week maakte de ombudsman van het openbaar vervoer bekend dat studenten met een chipkaart nergens terecht kunnen met hun klachten. Van een probleemkindje werd je het zwarte schaap van de familie. Nu ben je terminaal. In 2015 reïncarneer je in een kortingskaart.

Natuurlijk, je had je momenten. Dat trotse gevoel toen ik je voor het eerst in handen had. Heel even had je een vrijgeleide in handen om je te kunnen verplaatsten door heel Nederland. Even wapperen met dat papiertje en het hele treinstel wist: 'Daar, een student, een tijdelijk door de staat uitverkorene. Laten we ons verder in stilte bezighouden en hem niet storen in zijn overpeinzingen.'

Dat boek in de Groningse bieb? Dat haalde je gewoon even. Dat vriendinnetje in Amsterdam? Zo vaak erheen als je maar wilde.

En weet je nog, toen Prins Bernhard Junior een koeriersbedrijfje oprichtte met studenten die gratis treinend pakjes rondbrachten? Ritzen Couriers heette het, naar de toenmalige minister van Onderwijs. Lachen man, klasse.

En nu glibberen studenten langs poortjes, in dezelfde makke forensentred die ze hun hele leven zullen moeten aanhouden. De geur van net geopende boterhammendoos en natte regenjas nemen ze mee naar de collegezaal. Hun dufheid slaat alle academische esprit dood. Snel even je bachelor voor de spits begint, dat werk. Kortingskaart, het woord alleen al doet denken aan consumentisme en thermoskoffie.

Bij nader inzien: ik hoop dat je afschaffing vertraging oploopt. Je was een lastpak. Maar wel onze lastpak.