Studentenleven
Gevangen schoenen
woensdag 24 oktober 2012

Vandaag was een zware dag. Het begon al met opstaan. Allereerst moest ik aan het idee wennen dat de wereld om me heen niet meer zacht en knuffelig was, maar hard en zonder mededogen. Dat was al een flinke stap, zeker als je de gemiddelde denksnelheid van mijn ochtendhoofd meerekent.Dan mijn volgende taak: de eerste – en zwaarste – stap uit bed. Die bracht een paar problemen met zich mee. Moest ik eerst de deken van mij afslaan om meer bewegingsruimte te creëren? Of zou de kou dan mijn spieren verlammen, zodat ik alsnog geen stap kon zetten? Had ik al ontbeten? En de belangrijkste: kon ik mijn bed zomaar verlaten? De stakker heeft verlatingsangst.’s Middags werd ik tijdens college opgeschrikt uit de voortzetting van mijn nachtelijke bezigheden door mijn docent die plotseling iets interessants zei: ‘Je kunt de aarde vergelijken met een ruimteschip.’Ik was overdonderd. Een ruimteschip? Dan zou de wereld er een stuk beter uit zien! Namelijk als een ruimteschip. De docent vertelde verder. Dat je de aarde ook kon zien als een ‘wereld vol mogelijkheden’, maar dat was afgezaagd en liet de weg vrij voor vervelende dingen zoals economische crises, versterkt broeikaseffect en levend Risk. Die behoorden immers ook tot de ‘mogelijkheden’. Maar als de aarde echter een ruimteschip was, moesten we allemaal samenwerken om te zorgen dat we de juiste koers vlogen of überhaupt bleven vliegen en was er dus geen ruimte om elkaar of de natuur het leven zuur te maken. Samen vormen we de bemanning die haar schip, waar hun leven van afhangt, voorzichtig door donkere ruimtewateren loodst. We’re part of the crew, part of the ship.Van deze visie zou de man die mijn avond verpestte, wel wat kunnen leren! In de harmonieuze ‘ruimtecrew’ was hij de eigenwijze astronaut die per se zijn eigen oorlogsruimteschip wilde hebben. Ik was namelijk naar een concert en iedereen ging uit zijn dak. Op een gegeven moment besloot een van de bandleden zijn schoenen uit te trekken en, met de veters aan elkaar vastgeknoopt, het publiek in te gooien. Ik ving een schoen. De man naast mij ook. Hij gaf een ruk en ik liet los. Daar stond ik dan, zonder schoen. Beteuterd keek ik de man aan. Hij negeerde me. Ik zei hem dat ik ook een schoen had gevangen en stelde voor om ieder een schoen te nemen. Hij ontkende en weigerde. Toen negeerde hij me weer. Ik was met stomheid geslagen. Verslagen trok ik me terug in mijn capsule en verweet de man in stilte dat een eerzaam bemanningslid zijn buit zou delen. Ik keek naar zijn voeten. Het was niet eens zijn maat!

Key Tengeler