Eindelijk is het zover. Eindelijk beginnen we aan het echte leven. Eindelijk zullen we voor volwassen en volwaardig worden aangezien. Eindelijk mogen we ons – legaal – onttrekken aan de ouderlijke dictatuur.

Eindelijk... gaan we studeren.

Het is misschien een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor ons. Hoewel de meesten van ons immers al volwassen zijn voor de wet, blijven we in de ogen van andere volwassenen toch kinderen. Pubers. Adolescenten, op zijn hoogst. Maar hier gaat verandering in komen, want wij betreden nu hun wereld en zullen er spoedig deel van uitmaken! Wij zullen onze eigen weg banen en erkenning krijgen voor wie we zijn! Onze strijd voor volwassenheid en zelfstandigheid begint nu! Eindelijk...

Maar waar je doorheen moet, om hier te komen! De zomervakantie voor je studeren, dat is je proefperiode. Daarin controleert de universiteit of je wel geschikt bent om student, oftewel volwassen, te worden. De eerste tests zijn nog relatief simpel, maar langzaam stapelen ze zich op tot je tot over je oren in allerlei verraderlijke formulieren zit, stuk voor stuk gevuld met vuile volwassenentrucjes.

Het begon bij de brief over het collegegeld. Het afschrijven ervan kon op twee manieren: in één keer of in termijnen. Of je daar een machtiging voor wilde geven. Met de tweede betalingsmogelijkheid was echter iets vreemds aan de hand: ze zouden telkens een twaalfde van het volledige bedrag innen. En dat in tien termijnen. Een stuk goedkoper kortom.

Na diverse verwarrende telefoongesprekken bleek dat er een fout was gemaakt door de universiteit. Dit jaar was namelijk de eerste keer dat je in twaalf in plaats van tien termijnen mocht betalen en blijkbaar was nog niet alle tekst op het formulier up-to-date. Er werd dus wel twaalf keer een twaalfde deel van je rekening afgeboekt - met als bonus nog wat administratiekosten.

En dit was pas het begin...

Op deze manier werd op ons arme, onervaren, aankomend studentjes van alles afgestuurd of, en dat met name, niet afgestuurd. Telkens wanneer je dacht dat je eindelijk alles op orde had, kwam er een nieuw formulier dat nodig ingevuld en teruggestuurd moest worden om vervolgens nooit op bestemming aan te komen. Om de stressfactor ten slotte naar het hoogste punt te dirigeren liet de universiteit je in de El Cid nog even kennismaken met de studie- en studentenverenigingen – die het bureaucratische taaltje inmiddels ook prima beheersen – en je medestudenten die pasjes en papieren hebben gekregen waar jij in je wildste dromen nog nooit van gehoord had.

De colleges moeten nog gaan beginnen, maar wij zijn al moegestreden in de uitputtingsslag om de volwassenheid. Zelfs je ouders, die jou ondanks hun grillen toch altijd gesteund hebben, kunnen je geen geruststelling geven. 'Zo is het leven. Wen er maar aan, want het zal nooit meer ophouden...'