Nu de crisis al enkele jaren huishoudt, wordt de broekriem steeds meer aangehaald. De overheid sneed zelfs in het budget voor bloemstukken. Vele partijen zijn benadeeld en het leed wordt breed uitgemeten in de pers.

Eén groep wordt niet gehoord, maar wordt wel aan alle kanten aangevallen: de studenten. Deze groep, die geen schuld aan de crisis heeft en nog vervuld is van hoop en belofte, heeft een negatief imago dat niet blijkt af te schudden. De student is lui, slaapt uit, drinkt buitensporig veel alcohol en verslindt overheidsgeld. En als de overheid al geen geld meer heeft voor iedere week verse bloemstukken, dan is er al helemaal geen geld meer voor dit schorem.

 Zelfs Paul van der Heijden, rector magnificus van de Universiteit Leiden laat zich laatdunkend uit over de studenten in Mare 17.

Van der Heijden: ‘Uit de samenleving komt een breed gedragen geluid: “Studenten, luister nou eens. Jullie mogen grotendeels op kosten van de samenleving studeren. Dat kost een hoop geld. Dan moet je ook presteren en zorgen dat je op tijd tentamens haalt.” Het gaat om een bevoorrechte groep, die later ook nog meer gaat verdienen. Een student is eigenlijk een zondagskind.’

Deels heeft de rector magnificus groot gelijk: ga je studeren, dan moet je presteren.

Snel studeren vinden een heleboel studenten ook geen probleem. De hedendaagse student is ambitieus en doelgericht. Het liefst wil hij gewoon een zo goed mogelijk cv opbouwen, om later een leuke baan te vinden, waarmee hij iets kan bijdragen aan de maatschappij.

Dit cv is nogal uitgebreid: een afgestudeerde anno 2012 moet naast het afronden van zijn studie (met en hoog cijfer) ook aan zijn verdere ontwikkeling denken. Hierbij horen lidmaatschap van een studie- of studentenvereniging met bijbehorende commissie- en bestuurservaring. Daarnaast moet de student enkele maanden in het buitenland hebben doorgebracht en stage hebben gelopen.

Dit alles binnen de beperkte termijn van vier jaar. Deze termijn is door zelf breed ontplooide ouderen bepaald en met een boete afgebakend. En al die beleidsmakers met hun paradepaardjes hebben geen enkel recht van spreken. In de tijd dat zij studeerden, was het absoluut niet raar om zeven jaar over je studie te doen in het kader van persoonlijke ontwikkeling. Vraag het aan een hoogopgeleide vijftiger en die zegt: ‘Ja, maar wij verdiepten ons echt in de materie.’

De rector magnificus stelt: ‘Het gaat om een bevoorrechte groep, die later ook nog meer gaat verdienen.’ Hier heeft de rector magnificus het helemaal mis. Zelfs een perfecte student, die twee studies heeft gecombineerd met hoge cijfers, zonder vertraging op te lopen en voldoet aan alle eisen voor een gevuld cv met buitenland-, bestuurs-, commissie- en vrijwilligerservaring die zichzelf ook nog wist te onderhouden met een geestdodend bijbaantje is nu al maanden tevergeefs op zoek naar een baan.

Deze student heeft aan alle voorwaarden voldaan, maar mag aan de hand van het cv niet eens op gesprek komen, omdat hij - op de stage na - nog geen werkervaring heeft.

Zelfs inschrijven bij een detacheringbureau is niet mogelijk: ‘Wij bemiddelen alleen voor mensen met minstens drie jaar werkervaring.’ Hoe doet een mens ervaring op als alle plekken waar hij ervaring op wil doen, mensen vragen met jaren ervaring?

Nog maar een keer stage lopen lijkt vooralsnog de enige optie. Want terug de collegebanken in is onbetaalbaar gemaakt. Maar van een stagevergoeding kan niemand de huur betalen. Vele afgestudeerden bevinden zich in deze penibele situatie. De oudere generatie denkt het misschien zwaar te hebben. En het is ook vreselijk dat er geen verse bloemen meer op het bureau van de ambtenaren verschijnen. Realiseert u zich alstublieft dat er een hele generatie hoger opgeleiden staat te trappelen om een vast inkomen te krijgen. Zelfs als daarvoor een kaal bureau moet worden overgenomen.

Eveline Praal

Afgestudeerd in Italiaanse Taal en Cultuur (Leiden) en Communicatiewetenschap (UvA), en naarstig op zoek naar een goede baan.