Na mijn bezoek aan de Rechtenfaculteit vorige week, nodigde de Letterenfaculteit mij hartelijk uit om mijn onderzoek voort te zetten bij de historici, kunsthistorici en classici. Ik besloot mijn voorkomen erop aan te passen. Dus vlinderdasje af, jasje uit; haar flink doorwoelen, oude trui aan. Met mijn paperassen en een pakje Brandaris zware shag in de hand zakte ik monter het Rapenburg af. Of ik de nieuwe wiskundeleraar was? Had ik me dan toch vergist in de plaatselijke codes?

Jazeker. Ik bleek overdressed. Bij Letteren geeft men college in baggy pants en bedrukte t-shirts; losse veters gelden er als sjiek. En waar standaardisering het grote probleem was van de Rechtenfaculteit, is Letteren een verzameling excentriekelingen, die allerlei privéoorlogjes voeren over door henzelf als ‘grote doelen’ beschouwde zaken.

Eén hoogleraar maakt bijvoorbeeld tot speerpunt van zijn colleges dat Willem van Oranje vooral géén ‘nationale vrijheidsstrijder’ genoemd mag worden – dat zou de illusie wekken van een ‘nationale identiteit’, een inmiddels toch wel ontmaskerd idee. Een ander gaf aan dat hij het boek van PVV-visionair Martin Bosma nog moest kopen (aangezien hij studie maakte van het populisme), maar dat hij de vele boekenbonnen die hij nog had liggen daar toch niet voor meende te kunnen gebruiken – alsof het om pornografie ging.

Maar het meest verbaasde mij een conflict dat schijnbaar de hele faculteit in twee kampen opdeelde – zoals ooit, naar het schijnt, het ministerie van Buitenlandse Zaken uiteen viel in mensen die wel, en die niet van Prins Bernhard hielden. Deze Grote Splijtzwam betreft de troosteloze  binnenplaats van het gebouw, waar een nogal wereldvreemde piramide van staal onlangs gezelschap heeft gekregen van een heus standbeeld.

Het is een beeltenis van de Indiase dichter Rabindranath Tagore, wellicht tevens uitvinder van de gelijknamige curry die de Pakistaan bij mij op de hoek voor 6,50 aanbiedt. De Letterenfaculteit heeft het gedrochtelijke geschenk van de ambassade van India niet durven weigeren om haar quaestor moverende redenen. Toen voor de megalomane buste enkele bomen gerooid moesten worden, kozen medewerkers massaal de zijde van een geslachtofferde Vlaamse gaai. Een gekke vogel versus een buste van een andere gekke vogel; een heuse rel was geboren – en zo bleek wederom dat, zoals Henry Kissinger ooit zei: ‘Nergens conflicten feller zijn dan in de academische wereld, omdat er zo weinig op het spel staat.’

D.M. Sanders

D.M. Sanders is gastonderzoeker aan de Universiteit Leiden. Op deze plek doet hij wekelijks verslag van zijn indrukken.