Ik ben nu een paar weken bezig met mijn master Journalistiek en Nieuwe Media, en ik voel me oud. Erger nog, ik voel me een verrader. Het komt misschien als een verrassing, maar veel van mijn vakken gaan naast journalistiek ook over nieuwe media. Ik houd niet zo van nieuwe media. En al helemaal niet van sociale media.
Dat is best vervelend. Je krijgt elke dag te horen dat je er ‘met een stom stukje schrijven’ tegenwoordig niet meer komt. Je moet mee kunnen draaien in de snelle wereld. Hier gaat kwantiteit boven kwaliteit en is sneller altijd beter. Het is de wereld van krantenkoppen scannen en van het journaal in zestig seconden. Nieuws is altijd en overal. De selectie maak je zelf.
Toen ik terugkwam uit China rende ik als eerste naar mijn computer om een account aan te maken op Facebook. Iets wat zo lang buiten mijn bereik was geweest, moest wel heel spannend zijn. Facebook zou democratie en revolutie brengen. De teleurstelling was dan ook groot toen ik de eerste berichten langs zag komen. Ik las over een kat die zijn snorharen gestoten had aan de verwarming, over spierpijn en uitverkochte concerten. Zo nu en dan kwam er een diepere levensvraag voorbij zoals: ‘Kan je yoghurt waar groene eilandjes in drijven nog eten?’
Natuurlijk is dit een simplistische weergave. Ik overdrijf. Facebook bestaat niet enkel uit oppervlakkige berichten. Er is ook ruimte voor sociaal engagement. Zo wordt mij elke dag wel gevraagd om een bericht te kopiëren voor arme opaatjes, zielige zeehondjes en goudvissen zonder baasje. Hoe die opaatjes, zeehonden en goudvissen hiermee geholpen zijn is me altijd een raadsel gebleven.
Ik besloot dan ook dat ik niets te maken wilde hebben met het fenomeen Twitter. Met mijn nieuwe master neemt de sociale druk echter toe. Toen ik het woord ‘twitterbericht’ gebruikte werd ik vriendelijk uitgelachen, en kreeg ik te horen dat zoiets een tweet heet. Ik had bovendien al lang een Twitter-account moeten hebben, ik wilde toch journalist worden?
Niemand schijnt te begrijpen dat ik geen slimme telefoon hoef, die me elke drie seconden bekogelt met een veelvoud aan berichten. Belangrijke zaken lees ik de volgende dag wel in de krant, in meer dan 140 tekens. Ik hoef mijn wijkagent niet te volgen. Een vechtpartijtje om twee uur ’s nachts is in de Kooi geen nieuws. Toen ik mijn mobieltje kocht zei het doosje: ‘extreme simplicity’. Dat zijn mooie woorden voor ‘kan geen reet’. Bellen kan wel.
Natuurlijk is er soms iets interessants te vinden op Facebook, Twitter of blogs. De tijd die je besteed aan het doorspitten van nutteloze informatie kan je echter ook besteden aan het lezen van een krantenartikel, of aan het kijken naar een journaal van langer dan zestig seconden. Toch ontdekte ik een paar maanden geleden een briljante blog dat ik niemand wil onthouden. Het heet: ‘The dullest blog in the world.’
Mijn favoriete bericht:
‘I noticed that the doormat was at a slightly crooked angle. I reached down and moved the mat back into its correct place. The edge of the mat was then perpendicular to the door.’